XLR – spotykane w wykonaniu o ilości styków od trzech do siedmiu. Konstrukcyjnie zbliżone do złączy rodziny DIN. Rozwiązania wyposażone w trzy styki znalazły zastosowanie w technikach korzystających z sygnałów symetrycznych tj. profesjonalne mikrofony, konsolety mikserskie, a nawet sterowanie DMX512. Rozwiązania o czterech pinach najczęściej wykorzystywane są do wykonywania połączeń obwodów zasilania niskonapięciowego. Pięciostykowy XLR stosowany jest w miejscach gdzie spotykamy różnicowy sygnał stereofoniczny lub informacja niesiona jest dwoma parami symetrycznymi np. DMX512. Rozwiązania sześcio i siedmiostykowe wykorzystują rozwiązania hybrydowe tj. rozbudowane aplikacje łączące zasilanie i sygnał w jednym kablu. Obciążalność prądowa każdego styku to 16A dla rozwiązań trójstykowych i 5A dla pozostałych.

Wtyk/gniazdo XLR

Popularnym złączem symetrycznym jest XLR. Pomysłodawcą złącza, które pod koniec lat siedemdziesiątych na stałe zagościło w technice audio, był James H. Cannon, stąd często przewody tego typu określa się mianem cannonów. Niewielka podatność na zniekształcenia i straty sygnału, wysoka odporność na uszkodzenia mechaniczne oraz zabezpieczenie przed wysunięciem leżały u podstaw uznania złącza XLR za standard w przemyśle pro audio.

Złącze wykorzystujące kabel z dwiema żyłami w ekranie wykorzystywane jest najczęściej do przesyłania sygnałów audio o poziomie liniowym lub mikrofonowym. Wtyczka i gniazdo XLR mogą występować w wersji męskiej lub żeńskiej. Co ciekawe, często w interfejsach spotkamy gniazda typu combo, wspólne dla mikrofonów (wtyk XLR) lub gitar elektrycznych czy syntezatorów (wtyk duży jack).